Bulaklak Para Sa’yo

 

 

Araw ng mga puso, sampung taon na ang nakakaraan, dumating sa bahay ang bunso kong kapatid.

“Kuya, saan si Mama?” Tanong ng kapatid kong Grade 4 na kakauwi lang galing school.

“Nandun sa kwarto.” Tugon ko sa kanya na tila ba may hawak at tinatagong bagay sa likod niya.

Pagpasok niya sa kwarto, “Ma, flowers for you.”

May dala pa lang bulaklak ang kapatid ko. Hindi ko alam kung project ba nila sa school o kusa lang talaga niyang ginawa. Basta may dala sya.

Lumabas ang Nanay ko sa kwarto at nakangiti.

“Oh Kuya, talo ka pa ng kapatid mo. Binigyan niya ako ng bulaklak na plastic. Saan ka pa, kahit plastic toh, pang lifetime naman.” Sarcastic at pabirong sabi sa akin ng Nanay ko.

Natawa ako sa birong yun ng Nanay ko, at the same time natuwa din ako sa ginawa ng kapatid ko. Kase nung nasa ganung edad pa ako parang hindi ko naman naisipang bigyan ng bulaklak ang Nanay ko.

Actually hindi lang nga sa ganung edad eh, na-realized ko na talagang hindi ko pa pala talaga nabibigyan ng bulaklak ang Nanay ko ever since.

Pero syempre, saglit lang pumasok sa isip ko yun. Parang dumaan lang. At bakit hindi, may date ako nung gabing yun. Nagre-ready na nga ako nung mga oras na yun eh.

Bago pumunta sa nakatakdang tagpuan, dumaan muna ako sa isang flower shop. Tiningnan ko yung presyo ng bawat bulaklak.

“Shemay, ang mahal talaga ng bulaklak kapag Valentines.” Reklamo ko sa sarili ko habang dinudukot si Ninoy sa pitaka ko.

Sabagay, law of supply and demand lang naman talaga yan eh. Hindi ka naman pwede bumili in advance kase malalanta.

So eto na, bitbit ko na yung bulaklak. Bukod sa namulubi ka na sa presyo, effort pa din pati sa pagdadala nito.

Pero okay lang, para sa ka-date naman eh.

Fast forward, naging maganda naman ang Valentines date. Smooth naman, everything went well.

Umuwi na ako at sumakay ng jeep.

“Maghahating-gabi na pala.” Banggit ko sa sarili ko habang nakatingin sa relo ko.

“Manong, sa tabi lang po.”

Habang naglalakad sa may bandang riles ng tren, nakita ko ang mga nagtitinda ng bulaklak.

Nilagpasan ko.

Mga ilang hakbang pa, huminto uli ako. Nag-isip. Bumalik.

“Makabili nga uli ng isa pang bulaklak, kahit man lang yung medyo mura.” Bulong ko sa sarili ko habang dinudukot ang ilang Manuel Roxas sa pitaka ko.

Tulog na ang Nanay ko nung dumating ako, kaya inilagay ko na lang muna sa loob ng ref, I mean, sa loob ng fridge (para mas sosyal pakinggan).

Kinabukasan, paglabas ko ng kwarto ko tinanong ako ng Nanay ko. “Kuya, kaninong bulaklak yung nasa loob ng ref?”

“Para sayo yan, Ma.” Tugon ko.

“Aba, buti naman Kuya at naalala mo din ako bigyan ng bulaklak. Akala ko girlfriend mo lang ang binibigyan mo ng bulaklak eh.” Biro ng Nanay ko sa akin na maaaninag ang ngiti.

Lingid sa aking kaalaman, yun na pala ang huling Valentines na makakasama ko ang Nanay ko. Ten (10) days bago mag Valentines day nung sumunod na taon, pumanaw ang aking butihing Ina.

Bigla kong naalala yung isang preaching na napakinggan ko noon. Useless na daw magbigay ng bulaklak sa mga namatay na kase hindi na nila ito maa-appreciate. Bakit daw karamihan ng mga tao naaalala lang magbigay ng bulaklak sa mga mahal nila sa buhay kapag patay na?

Tama nga naman. Hindi na nila mahahawakan yun, maaamoy at makikita kase nga wala na sila.

Kaya hanggang ngayon naiisip ko pa din yung gabing huminto ako at nag-isip kung bibili ba ako ng bulaklak o hindi.

At hindi ako nagkamali sa desisyon ko.

Kaya nagpapasalamat ako sa Diyos na nabigyan ko ng bulaklak ang Nanay ko noong nabubuhay pa siya. At nagpapasalamat din ako na kahit papaano ay nasabi ko sa Nanay kong mahal ko siya.

Kung may konteng panghihinayang man ako, ito ay yung sana sina Josefa Llanes Escoda ang inilabas ko sa pitaka ko nung gabing iyon.

Pero alam ko namang kahit ano pang halaga nung bulaklak na binigay ko, na-appreciate pa din yun ng Nanay ko.

Sariwa pa din hanggang ngayon yung mga ngiti niya, na hanggang sa isip at alaala ko na lang ninanamnam.

 

*****

 

Malaki ang naituro sa akin ng pangyayaring iyon. Marahil, hindi ako ganito ngayon kundi dahil sa karanasang kong iyon.

Hindi na ako takot magbigay at magpakita ng pagmamahal sa mga taong importante at mahalaga sa akin.

Kaya sana ikaw din.

Hindi kase natin alam kung hanggang kelan tayo magtatagal dito sa mundo. Kaya huwag tayong matakot o mahiya na ipakita sa mga mahal natin sa buhay kung gaano natin sila kamahal.

Kung meron ka pang taong hindi nasasabihan na mahal mo sila, o kung hindi mo pa napaparamdam sa kanila kung gaano sila ka-importante sa buhay mo, ngayon na ang tamang oras para gawin mo yun.

Hindi next week. Hindi bukas.

Ngayon na.

 

– Jeff

 

 

P.S. Wala talaga sa plano kong isulat ang topic na ito sa blog ko. Sumagi lang siya sa isip ko nung pag gising ko kanina. Napanaginipan ko kase ang Nanay ko, at bigla ko siyang na-miss. Sakto, katatapos lang din ng araw ng mga puso. And how ironic na napanaginapan ko siya days after ng kanyang 10th year death anniversary. Kaya tingin ko ito ang tamang panahon para isulat ito. Naway may napulot kayong aral sa aking kwento. God bless!